Między kratami a rzeczywistością [CXXI - CXXIV]

Witam ;3. Nie będę się rozpisywać, mam w końcu trochę czasu i możliwości, żeby coś jeszcze napisać, więc póki co wybaczcie, ale wracam do tworzenia. Z góry przepraszam za ewentualną liczbę błędów, ale nie chciało mi się tracić czasu na poprawki (niedobry Czokuś!), może przy okazji jakoś to przejrzę i poprawię...

No i smacznego życzę, mam nadzieję, że będzie smakowało.

Czokuś.

CXXI.

            Gdy któregoś popołudnia rozdzwonił się telefon, byłem już po pracy. Zmęczony i znudzony czekaniem na Lucasa, który spóźniał się na obiad. W końcu jednak odebrałem i można powiedzieć, że byłem bardziej niż zaskoczony osobą, która chciała ze mną rozmawiać. Nie interesowało mnie w jaki sposób dyrektor więzienia dostał numer stacjonarny do mieszkania Lucasa. Skoro to był on, musiało chodzić o Kaulitza, nie było innego wyjścia. Tak naprawdę zdołałem tylko usłyszeć, że ten wezwał do siebie adwokata, a potem powiedziałem tylko, że chcę się z nim jak najprędzej widzieć. Zapewne od razu wybiegłbym z mieszkania, gdybym nie został pouczony, że raczej powinienem najpierw pozwolić mu załatwić to, co ma do załatwienia. Tymczasem powstrzymywałem się przez całe półtora godziny, do czasu, aż wrócił Lucas i zjedliśmy wspólnie posiłek. Później poprosiłem, żeby mnie tam zawiózł.

            - Bill, oszalałeś? Będziesz teraz tam do niego biegał, co kilka dni, żeby mógł się zabawić? - zapytał rozgniewanym tonem mój kumpel i to wystarczyło, żebym bez zastanowienia dał mu w twarz.

            Widząc czerwony ślad na jego policzku, natychmiast otrzeźwiałem i zrobiło mi się wstyd, spuściłem wzrok i odwróciłem się od niego. Nie powinienem bym go uderzyć, nawet jeśli wygadywał takie rzeczy. Dobrze przecież wiedziałem, jaki jest Lucas.

            - Pójdę już. Może złapię jakiś autobus - powiedziałem wreszcie, mijając go w drzwiach, żeby ubrać się jeszcze w coś ciepłego. Spodziewałem się, że trochę zmarznę, wracając późnym wieczorem do domu. Szczególnie, że wcale nie miałem ochoty tu znowu wracać po tym, co chwilę wcześniej usłyszałem.

            - Zaczekaj. Nie chciałem cię obrazić. Po prostu nie możesz mu pozwalać na wszystko. Wychodzisz na głupca i jeszcze dajesz się…

            - Nie masz zielonego pojęcia, o czym mówisz - odparłem, wzdychając ciężko.

            - Jeszcze zaczynasz zachowywać się zupełnie jak on!

            - Dlatego mówię ci właśnie, że nie znasz go, nie wiesz, jaki jest naprawdę. Wcale zresztą nie prosił, żebym przyszedł. Dowiedziałem się o czymś i chce się z nim zobaczyć, żeby wiedział, że ma we mnie wsparcie.

            - A ja sądzę, że po prostu jesteś naiwny - oznajmił krótko, zakładając na siebie jednocześnie kurtkę zabraną z przedpokoju.

            - Co robisz? - zapytałem, nie rozumiejąc.

            - Jadę z tobą, żeby przypilnować tego dupka.

            - Uważasz, że po to dałem ci w twarz, żebyś jechał ze mną i się wtrącał? - wyrzuciłem z siebie z niedowierzaniem

            - Nie, dostałem w pysk, bo zasugerowałem, że się z nim puszczasz, choć… Zresztą, jadę, czy ci się to podoba, czy nie - powiedział uparcie, otwierając przede mną drzwi frontowe. - Rusz się.

            Czerwony ślad bardzo powoli znikał z jego twarzy, jednak Lucas nie wydawał się zbytnio urażony czy skruszony. Choćbym nie wiem jak kombinował, nie potrafiłem zrozumieć, co tego dnia chodziło mu po głowie. Spodziewałem się obrazy majestatu, tymczasem on uparł się, żeby jechać ze mną. Nie mogłem się zdecydować, czy to dobrze, czy może jednak to nic nie zmieniało, biorąc pod uwagę, że wciąż miał takie zdanie o Tomie. Tego, że wolałbym spotkać się z nim sam raczej nawet nie trzeba było mówić, ale może chociaż dotrze do Lucasa, że Tom jest całkiem inny niż sądzi. Miałem nadzieję, inaczej ta wizyta byłaby bezowocna, jako że w tym wypadku nie mogłem po prostu wtulić się w Kaulitza i powiedzieć mu, że będę zawsze po jego stronie, cokolwiek będzie się działo.

            - Świetnie - mruknąłem niezadowolony, po czym pierwszy wymaszerowałem przez drzwi.

CXXII.

            Siedziałem jak na szpilkach zarówno w samochodzie, jak i w pokoju widzeń, do którego nas zaprowadzili. Było dość późno i gdyby nie słówko od dyrektora z pewnością odesłaliby nas z kwitkiem. Lucas psioczył coś pod nosem, a ja przyglądałem się swoim dłoniom, starając się jeszcze bardziej nie denerwować. Potem wprowadzili do nas spiętego kajdankami, kompletnie zaskoczonego Toma. Miał na sobie dresowe spodnie i świeżo przepocony podkoszulek. Najwyraźniej przerwaliśmy mu w ćwiczeniach. Uśmiechnąłem się do niego lekko, bo na widok mojego przyjaciela widocznie się spiął.

            - Chyba żaden z was nie wpadł na pomysł wieczorku zapoznawczego? Jakoś nie mam na to ochoty. O co chodzi? Byłem zajęty - oznajmił, nie spuszczając wzroku z Lucasa. prócz niego jednak wszyscy czekaliśmy na moment, aż zostaniemy sami, więc zniecierpliwiony usiadł wreszcie na swoim miejscu, hałasując przy tym kajdankami. - Jeśli zamierzasz przypominać mi o swoim szantażu…

            - Nie, nie! - przerwałem mu sam, zanim mój kumpel zdążył się odezwać. Już rozmawiałem z Luc'iem, więc nikt nie będzie cię dłużej do niczego przymuszał.

            - Nie tak całkiem…

            - Lucas! - oburzyłem się. - Może jednak sobie pójdziesz?!

            - Nie powiedziałem, że całkiem odpuszczę.

            - Po prostu się zamknij i nie wtrącaj. Nie zgadzam się na to i nie będzie więcej żadnego szantażowania. Cholera, Luc, po co tu ze mną przychodziłeś?! - warknąłem wreszcie, zapominając, że Kaulitz siedzi naprzeciwko i najwyraźniej nieco się niecierpliwi.

            - Upewnić się, że ten osobnik nie będzie próbował cię wykorzystać, żeby posiedzieć tu bezczynnie przez kolejne niewiadomo ile czasu. Ponieważ na to JA się nie zgadzam.

            - Przestań wreszcie…!

            - Nie wolicie kłócić się w domu? - przerwał mi wreszcie, rozgoryczonym tonem Tom. - Naprawdę mam powyżej dziurek takich tekstów. Mam lepsze rzeczy do roboty…

            - Widzisz? - Luc prawie poderwał się ze swojego krzesła. - A potem i tak powiesz mi, że "on taki nie jest". Ma cię gdzieś, naprawdę potrzebujesz tego na piśmie?! - niemal wykrzyczał.        Siedziałem tam, patrząc wielkimi oczyma to na jednego, to na drugiego, zastanawiając się, czy któryś z nich wreszcie zlituje się nade mną, czy może powinienem zostawić ich samych, żeby się pozabijali. Najwyraźniej były to jedynie czcze marzenia, które nie miały szansy się spełnić, podczas gdy sprawy toczyły się w ten sposób.

            - Tom, proszę cię. Lucas nie chciał i nie chce źle. Domyślam się, że ostatnio się pożarliście, ale… - zacząłem, licząc na opanowanie ze strony Kaulitza, ale najwyraźniej nie mogłem już na nie liczyć, gdy nie byliśmy sami.

            - Nie twój interes, jaki jestem - warknął wprost do mojego kumpla, a ja jedynie załamałem ręce. - Zapewne wbrew temu, co opowiadasz Billowi, wciąż liczysz na to, że coś mu się odmieni, ale przykro mi, Luc, miałeś już swoją szansę, więc odpuść sobie teraz. Już zająłem sie… zajmuję się… - urwał wreszcie, a jego wzrok utkwił w mojej twarzy. Widocznie denerwował się tym, co chciał powiedzieć albo ciężko było mu o tym mówić, a to zwykle wskazywało na jedną sprawę, więc postanowiłem, że jednak przerwę ich przepychanki.

            - Słyszałem, że… wezwałeś adwokata, czy coś.

            - Naprawdę? - uśmiechnął się kwaśno Kaulitz. - Nie spodziewałem się, że jestem na cenzurowanym.

            - Nie jesteś, dość złośliwości, Tom. Twój… wuj - powiedziałem pomimo jego niezadowolenia - chciał się dowiedzieć, czy przypadkiem nie powiedziałeś mi czegoś w tej sprawie i pomyślałem… - urwałem na moment, zerkając głupkowato na Lucasa. Niezręcznie było mi mówić przy nim takie rzeczy, ale wciąż nie wyglądało na to, żeby chciał nas zostawić. - Chciałem cię zobaczyć i powiedzieć, że… Jestem po twojej stronie, cokolwiek będzie…

            - Och, jak słodko…

            - Luc! - warknąłem.

            - Wiem, Bill - zwrócił się do mnie mój były współlokator celi. - Cały czas o tym pamiętam, ale zabierz mi stąd tego… chłopaka, zanim sam go wyniosę.

            Słysząc te słowa, przeniosłem lodowaty wzrok na przyjaciela, który prychnął tylko wściekle, po czym odwrócił się do nas plecami. Pokręciłem z niedowierzaniem głową, po czym wzruszyłem lekko ramionami, dając w ten sposób do zrozumienia Tomowi, że nic nie poradzę na jego obecność. Uparł się. Co miałem mu zrobić?

            - Powiesz mi to? - zapytałem wreszcie cicho Kaulitza, nie mogąc dłużej wytrzymać.

            - Ale co?

            - Po co ten adwokat?

            - A pobiegniesz powtórzyć dyrektorowi? - W odpowiedzi pokręciłem tylko przecząco głową. - Przecież się domyślasz.

            - Jednak chciałbym to wreszcie usłyszeć. Proszę? - wymruczałem, na co Tom zagryzł lekko wargę. Wiedziałem, że to nie jest dla niego łatwe, ale dla mnie było okrutnie ważne. Na samą myśl przechodziły mnie dreszcze.

            - Próbowałem przygotować pismo w sprawie… Sam nie wiem, jak mam to załatwić, więc pomyślałem, że ktoś taki lepiej sobie z tym poradzi. A wuj zapłaci każde pieniądze, więc pewnie to będzie ktoś, kto zna się na swoim zawodzie.

            - Wciąż TEGO nie powiedziałeś - upomniałem go, na co Kaulitz westchnął i widocznie zaklął cicho pod nosem

            - Wyjdę, Bill. Chcę złożyć pismo o przyjęcie nowych dowodów, uniewinnienie mnie i tak dalej. Ale to najbardziej stresująca rzecz, jaką w życiu miałem do załatwienia, więc jeszcze ty mnie nie dręcz…

            Kątem oka zauważyłem, jak Lucas obraca się z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy. Byłem przekonany, że nie wierzył ani trochę, że Kaulitz wyjdzie. Ja za to musiałem wziąć głęboki oddech, żeby przypadkiem nie poddać się emocjom i nie rozpłakać z radości. Miałem chęć rzucić się Tomowi na szyję, ale starałem się choć po części zrozumieć, co on musi czuć. Sięgnąłem więc przez stół do jego dłoni, żeby ścisnąć ją nieco.

CXXIII.

            Lucas nie mógł uwierzyć. Sądził, że Kaulitz znów robi z nas durniów, żebyśmy dali mu spokój -mówił o tym w kółko, gdy wracaliśmy do domu. Przy Tomie na szczęście udało mi się w porę go uciszyć, żeby nie doszło do kolejnej kłótni. Zamiast tego posłałem kumplowi wymowne spojrzenie i niemal zmusiłem go do zostawienia nas samych, skoro już swoje usłyszał, żebym mógł choć trochę okazać, jak bardzo się cieszę.

            W porównaniu do ostatniego naszego spotkania i tak byliśmy bardzo grzeczni. Wystarczyło mi, że mogłem się do niego przytulić, a on całował jak nikt inny. Nie przeszkadzało mi nawet specjalnie to, że był spocony. Właściwie po czasie spędzonym w więzieniu ogólnie zdążyłem przywyknąć do masy spoconych facetów, więc nie brzydziło mnie to jak niegdyś. No, a zapach zgrzanego ciała Toma i tak zwykle kojarzył mi się z seksem, nawet jeśli doskonale wiedziałem, że tym razem nic z tego…

            W każdym razie Kaulitz przez dłuższy czas przyglądał mi się z niedowierzaniem, gdy nie mogąc się powstrzymać, raz po raz obcałowywałem jego nieco zarośniętą już szczękę.

            - Czekaj, Bill - mruknął, powstrzymując mnie przed zbliżeniem się znów do niego. - Czy to znaczy, że tak po prostu mi wybaczasz?

            - A co? Spodziewałeś się zostać zmuszony do zadośćuczynienia? - rzuciłem złośliwie, bo nie spodobało mi się, jak mnie od siebie odsunął. - Jeśli chcesz, mogę wymyślić ci jakąś karę.

            - Zbyt pyskaty - skwitował mnie w odpowiedzi, krzywiąc się do mnie. - Lucas opowiadał mi wszystko w taki sposób, że sądziłem, że kopniesz mnie w tyłek i wyślesz do diabła.

            - Na pewno. Szczególnie po ostatnim widzeniu. Naprawdę masz jakieś problemy z wyciąganiem wniosków - oznajmiłem, na co on zacisnął niezadowolony wargi.

            - Więc kłamał, opowiadając, że tęsknisz i wcale sobie nie radzisz? - zapytał, na co ja otworzyłem tylko szerzej oczy ze zdumienia. Nie spodziewałem się, że Luc mówił mu o tym wszystkim. Myślałem, że w jakiś sposób udało mi się przekonać kumpla, że nie jest aż tak źle, ale najwyraźniej nie udało mi się to. Tom oczywiście musiał też po swojemu odebrać moje zaskoczenie. - To nieprawda? Bill, co działo się z tobą, odkąd wyszedłeś?

            - To naprawdę takie ważne? Co to zmienia?

            Znów wyglądał, jakby miał mi do powiedzenia coś ważnego, ale przez dłuższą chwilę w ogóle się nie odzywał. Zbierał się w sobie. Trochę irytowało mnie jego podejście do sprawy, ale cierpliwie czekałem, aż wreszcie mi odpowie.

            - Dostawałem na głowę po tym, jak wyszedłeś. A przez to, co od niego słyszałem, było jeszcze gorzej. Zamierzam mu wlać, jeśli…

            - Już rozumiem - przerwałem mu, wzdychając cicho. - Lucas… mówił prawdę. Po prostu nie spodziewałem się, że moje staranie, żeby wydawało się być w miarę, szły na marne. Ale nieważne. Wychodzisz - powiedziałem wreszcie, nie mogąc powstrzymać uśmiechu.

            - Mam taką nadzieję… - mruknął.

            - Jak to?

            - No, wiesz… Składałem fałszywe zeznania. Mogą się o to przyczepić - stwierdził, wzruszając ramionami, ale ja pokręciłem już tylko z niedowierzaniem głową.

CXXIV.

            Wreszcie coś zaczęło układać się po mojej myśli. Wprawdzie powinienem był zająć się swoją pracą i czymś pożyteczniejszym, jak na ten przykład szukanie mieszkania, w którym moglibyśmy zamieszkać razem, ale to schodziło wciąż na dalszy plan, bo zwyczajnie chciałem być przy nim. W związku z tym dość często musiałem załatwiać sobie wolne, żeby pójść do więzienia wtedy, gdy Tom na przykład był umówiony z adwokatem i chociaż ów mężczyzna patrzył na mnie raczej średnio zadowolony z mojej obecności, dowiedziałem się również, że sąd powinien odpuścić mu te fałszywe zeznania, jak tylko zobaczy dokumentację świadczącą o leczeniu psychologicznym. Tak, czy siak nie podobał mi się ten facet, chociaż dyrektor placówki zapewniał o jego wysokich kwalifikacjach i wynikach pracy. A że nie tylko mnie on nie odpowiadał, Kaulitz dał się namówić, żebym zadzwonił do swojego adwokata i w ten sposób zaczęliśmy wszystko powoli sobie układać. W końcu musiałem poprosić o pomoc również Lucasa, który sam powiedział, że robi to tylko ze względu na mnie. Nie skomentowałem tego rzecz jasna, bo przecież wcześniej sam chciał wydać tajemnicę Toma, ale na chwilę obecną potrzebowałem dowodów, żeby coś prócz jego opowieści, aby sędzia uwierzył w nową, prawdziwą wersję wydarzeń, a nikt inny, jak właśnie mój kumpel miał do nich dostęp. Do akt dodaliśmy przede wszystkim e-maile, których wcześniej Kaulitz usiłował się pozbyć, a które jasno potwierdzały jego niewinność.

            Lucas po jakimś czasie przestał się na wszystkich obrażać i wiedząc, że on najlepiej zajmie się tą sprawą, postanowiłem się więcej nie wtrącać. W końcu Toma otaczali ludzie, którzy znali się na rzeczy. Ja sam odwiedzałem go tylko, żeby z nim posiedzieć i dowiedzieć się o ewentualnych postępach, chociaż i tak większości dowiadywałem się dopiero od kumpla, bo Kaulitz nie był chętny do opowiadania, co się dzieje. Miał koszmary i wyglądał chwilami jak półtora nieszczęścia. Naprawdę nie spodziewałem się, że będzie to tak ciężko znosił. Bywało, że robił się bardzo milczący i jedynie patrzył na mnie, jakbym to ja był powodem jego wszystkich problemów. Bałem się, że widzi wtedy we mnie swojego brata, ale dzielnie odrzucałem od siebie tę myśl, gdy przyciągał mnie do siebie, żebym bez słowa tkwił w jego ramionach. Miał wtedy zamknięte oczy, a mnie coś bolało na samą myśl o tym, przez co musiał przechodzić.

            Im więcej mijało czasu i im bardziej zbliżała się rozprawa, sam chodziłem już jak na szpilkach i w końcu zacząłem dręczyć kumpla pytaniami o dotychczasowy przebieg sprawy, chociaż wiedziałem już o tym wszystko, co się dało. Ale na tym nie kończyło się moje kombinowanie.

            - Luc…? - mruknąłem mu koło ucha, zaskakując go w ten sposób przed komputerem. Do tego stopnia był zaczytany w jakimś artykule, że nawet nie zdawał sobie sprawy, że do niego podszedłem. Niemal podskoczył na krześle i zaraz potem przesłał mi pytające spojrzenie. - Możemy pogadać?

            - Nie skradaj się, tylko mów, o co ci chodzi. I nie, nie pójdę po raz kolejny omówić wszystkiego z Tomem, od tego ma adwokata, a jeśli dalej się przy tym upierasz, idź sam - wymruczał, mrużąc niby to groźnie oczy. Miał mnie dość, a ja wcale mu sie nie dziwiłem.

            - Nie w tym rzecz - odparłem, siadając na jego łóżku. - Widzisz… Obecnie nie mogę za bardzo sobie nic wynająć ani nic, bo jestem jeszcze na okresie próbnym w pracy. A chciałbym przygotować się na wyjście Toma i… Miałbyś coś przeciwko, gdyby przez jakiś czas zamieszkał ze mną w pokoju? - zasugerowałem, zagryzając nerwowo wargę.

            - Nie ma mowy! - oznajmił od razu moj kumpel. Coś czułem, że nie będzie łatwo go do tego przekonać. - Nie chcę go widzieć w swoim mieszkaniu. A już na pewno nie mam ochoty oglądać was mizdrzących się całymi dniami, a potem nie spać całymi nocami.

            - Ta? A którego z nas masz za niewyżytego erotomana?

            - Jak już Kaulitz wyjdzie z więzienia, na “pewien czas” obaj się w nich zamienicie. Jestem tego bardziej niż pewien i nie chcę się temu przysłuchiwać zza ściany - wyjaśnił mi, znów przenosząc wzrok na monitor. Ja jednak nie uznałem tego tematu za skończony, nawet jeśli właśnie starał się mi to za sugerować.

            - A ja ci mówię, że przesadzasz. Proszę, no. Lucas… - wymruczałem żałośnie. - Luuuc… No, nie bądź taki. Daj nam miesiąc, maksimum dwa i wyniesiemy się.

            - A skąd masz pewność, że on nie będzie chciał wrócić do rodziny? - zapytał, a ja na moment znieruchomiałem.

            Właściwie nie rozmawialiśmy jeszcze o tym, gdzie Tom zamierza zamieszkać. A przynajmniej on nigdy nie mówił nic na ten temat, bo ja lubiłem sobie pofantazjować o tym, jak żyjemy razem długo i szczęśliwie. W JEDNYM MIESZKANIU, to chyba oczywiste. Poza tym mieliśmy już okazję się sprawdzić. W końcu mieliśmy jedną celę! Wreszcie pokręciłem jedynie głową, odpędzając od siebie nieprzyjemne myśli i wróciłem do teraźniejszości.

            - Nie, nie, nie. Tom na pewno będzie chciał zamieszkać ze mną - rzuciłem pewny siebie, zakładając ręce na piersi, ale mój przyjaciel nie wydał z siebie żadnego dźwięku i nawet nie spojrzał w moją stronę. Nie lubiłem, gdy mnie ignorował. - Lucas!

            - Oczywiście. Nieważne. Nie zgadzam się, ale obaj wiemy, że i tak postawisz na swoim, więc daj mi już spokój. Jestem zajęty - oznajmił, notując coś sobie na kartce, która leżała przed nim na biurku.

            Uśmiechnąłem się więc z zadowoleniem, nie zamierzając dłużej mu przeszkadzać. Cmoknąłem go zadowolony z siebie w policzek i pomaszerowałem do swojego pokoju. Było już dość późno i tylko to powstrzymało mnie przed ubraniem się oraz wykonaniem telefonu do dyrektora więzienia z informacją, że zamierzam odwiedzić Toma. Chciałem mu powiedzieć o tym, że Lucas się zgodził i że będziemy mogli być przez cały czas razem. Zamiast tego wyłożyłem się jednak na swoim łóżku i zapatrzyłem w sufit. Im bardziej zbliżał się dzień rozprawy, tym trudniej było mi skupić się na czymkolwiek, co jej nie dotyczyło. Albo raczej na czymkolwiek, co nie dotyczyłoby Kaulitza. Tymczasem mogłem sobie pomarzyć o naszym wspólnym życiu.