[9/15] Lokator na gapę

Witajcie moi Drodzy ;). Wprawdzie odcinek już kilka dni temu był gotowy, ale jakoś nie mogłam się zebrać do publikacji go. Cieszę się za to, że spodobał Wam się "Przegrany". Jakoś tak mam, że pierwszego dnia choroby zawsze mam totalnego doła i jeśli mam być szczera, po prostu wyładowałam na tym opowiadaniu swoje emocje. I tak, poprawiło mi się potem. Część z Was chciała, żebym rozwinęła to opowiadanie, więc tak: niczego nie obiecuję. Mogę powiedzieć na pewno tylko tyle, że zastanowiłam się nad tym i coś tam nawet zaczęłam, ale to i tak będzie nie więcej niż dwa dodatkowe odcinki. Zobaczę, co mi będzie z tego wychodziło. Jeśli będę usatysfakcjonowana wynikiem, z pewnością to dla Was opublikuję ;).

I wiecie? Tak sobie słucham muzyki i chyba dopiero teraz dociera do mnie, jak powstają moje opowiadania. Przynajmniej w większości. Fakt, że czasami wpadnie mi do głowy jakaś sytuacja (jak było np. z Zależnościami i uzależnieniami; scenka, gdy ochlapany wodą z kałuży Tom opiernicza od góry do dołu Billa, po czym dowiaduje się, że ma on być jego pracodawcą), ale cała akcja tocząca się w opowiadaniach wcale nie jest głównym powodem ich powstania. Kieruję się emocjami. Kiedy czuję silne emocje, próbuję je nazwać - odnajduję ich źródło i sytuację, w jakiej mogą powstać - ot cała filozofia.

Dziwne prawda? I że też doszłam do takich wniosków walcząc od dwóch dni z morderczym bólem głowy. Nie znam się na migrenach i nie-migrenach, ale (wybaczcie słownictwo) ku*wi tak niesamowicie, że poprzedniego wieczoru kładłam się ze łzami bólu spać. Nie wiem, jak zasnęłam nie pytajcie...

Gash, ale ja się dziś rozpisałam ;3. Już Wam nie marudzę xD. Czytajcie sobie miło i swobodnie, a potem mam nadzieję, że zostawicie po sobie jakąś opinię. Wszystko jak zwykle się mąci i jak zwykle nikt nie wie, o co chodzi, ale to chyba znak rozpoznawczy tego opowiadania xD.

Pozdrawiam serdecznie z sesyjnym nastrojem beznadziejności dnia kolejnego.

Wasza Czokoladka ;).

P.S. Dziękuję, że jesteście :).

9.

            Kiedy wróciłem do mieszkania, gdyby nie liczyć cicho włączonego telewizora, przed którym siedział Bill, panowała tam całkowita cisza. Tom natomiast, jak szybko się zorientowałem, krzątał się po kuchni i kończył rozkładać naczynia na stole. Wszędzie pachniało domowym obiadem, ale chociaż byłem głodny, miałem przeczucie, że coś jest nie w porządku. Może to tylko moje przewrażliwienie, które ostatnimi czasy nie mnie opuszczało, ale jak wytłumaczyć to, że mój chłopak praktycznie nie zareagował na mój powrót? Wiedziałem przecież, kto wypuścił go z pokoju. Zresztą od kiedy ten osobnik uświadomił mnie o pewnym fakcie, byłem nieco poirytowany. Nie do końca miałem pojęcie o tym, co się wtedy wydarzyło, bo kiedy usłyszałem tamte słowa od dredziarza, naprawdę nie chciałem nic więcej, tylko dopilnować, aby nigdy więcej nie zbliżył się do mojego chłopaka. Ale skoro Bill również unikał kontaktów z nim, coś musiało być na rzeczy. Wkurzałem się dziś pół dnia tym, że mój przyjaciel wraca o kilka długich godzin wcześniej niż ja. Nie potrafiłem jednak nic wywnioskować z atmosfery, która panowała teraz między nimi i irytowało mnie to. Co tu się dzieje…?

            - Bill? – odezwałem się w końcu, podchodząc do kanapy, na której siedział. Spojrzał na mnie na moment przez ramię z ledwo widocznym uśmiechem i znów utkwił wzrok w telewizorze.

            - Co jest?

            - No… właśnie chciałem o to zapytać – stwierdziłem znacząco. – Sorry, że cię zamknąłem, nie pomyślałem…

            - Jakoś to przeżyłem – urwał krótko.

            To było podejrzane. Bardzo podejrzane. Normalnie oberwałoby mi się jeszcze w drzwiach. Czarny wypalałby we mnie dziury swoim wściekłym wzrokiem, a na chwilę obecną traktował mnie prawie jak powietrze.

            - Podano do stołu! – rozległo się z kuchni. Spojrzałem niepewnie w tamtym kierunku. Czy ja aby nie pomyliłem drzwi? Albo może trafiłem do jakiejś równoległej rzeczywistości i tym razem to ja jestem tym trzecim. Skrzywiłem się na tę myśl. Nie, to niemożliwe. Podniosłem się z kanapy, a Bill, choć niechętnie, podążył za mną. Usiadł z daleka od Toma, zresztą ostatnio cały czas to robił, ale nawet na mnie nie spojrzał, no!

            - Coś mnie ominęło? – zapytałem wreszcie zniecierpliwiony. Mój kumpel akurat nakładał sobie żarcie na talerz, ale zerknął na mnie przez chwilę. Nie było po nim widać, żeby coś ukrywał.

            - Co na przykład? Chyba tylko bieg Billa z pokoju do łazienki, gdy wróciłem i go uwolniłem. Wiesz, mogłeś zostawić mu chociaż jakiś nocnik – zażartował sobie, na co ja zmrużyłem groźnie oczy. Cholernik jeden, myśli sobie, że będzie ze mnie kpił?! Z drugiej strony… Może coś w tym jest? Może mój chłopak jest na mnie zły i dlatego się tak zachowuje? Jakkolwiek to do niego niepodobne.

            - Skoro tak… - mruknąłem w końcu, również nakładając sobie obiadu. – Smacznego – rzuciłem jeszcze, na moment zatrzymując wzrok na czarnowłosym. To jakaś nowa odmiana złości u niego, ale nic. Pewnie mu przejdzie, nie? Zamierzałem być w tym celu dla niego bardzo milutkim i uczynnym. Jak mój Billy mógłby mi nie wybaczyć?

            Kiedy już było po wszystkim, naprawdę miałem ochotę umrzeć. Nie mogłem uwierzyć, że tak perfidnie zdradziłem Andreasa po wszystkim, co on dla mnie zrobił. Z tego wszystkiego nawrzeszczałem jeszcze na Toma. Jakkolwiek obaj tego chcieliśmy, to nigdy nie powinno było się wydarzyć. Gdy już się ogarnąłem, wróciłem do kuchni, żeby dokończyć swoją część obiadu i zostawić resztę do dokończenia dredziarzowi. Niemniej po powrocie platynowego, nie miałem odwagi spojrzeć mu w oczy. Co miałem teraz zrobić…? Wciąż czułem te cholerne łapska na swoim ciele, jego język i jeszcze TO w sobie. Przeżyłem najlepszy seks w życiu z przyjacielem swojego chłopaka, a teraz miałem udawać, że nic się nie stało. Jak długo? Do następnego razu? Andreas nas wypatroszy, byłem tego pewien tak samo, jak tego, że jeśli wciąż będziemy tu razem mieszkać, dzisiejszy dzień będzie się powtarzał. Uh, nie jestem grzecznym chłopcem. A Tom to już w ogóle bandyta jest!

            Gdy już zjedliśmy bandyta się ewakuował. Z jednej strony to lepiej, przynajmniej nie strzelałem buraka na jego widok, ale z drugiej… ZOSTAWIŁ MNIE SAMEGO Z ANDREASEM! A przecież on będzie chciał ze mną rozmawiać i co ja zrobię? Rozbeczę się zaraz. Uh, Bill, ogarnij się. Przeżyjesz to jakoś! Potrafiłeś dać dupy, to teraz poradzisz sobie ze stawieniem czoła rzeczywistości!

            - Bill? – odezwał się do mnie platynowy, a ja podskoczyłem, jak poparzony. Nieee, ja nie chcę! Wdech, wydech, wdech, spojrzenie, odwrócenie wzroku, wydech.

            - Hm?

            - Naprawdę przepraszam, nie wiem, co mnie napadło, żeby zamknąć cię w tym pokoju – stwierdził, podnosząc się od stołu. Odstawił brudne naczynia i objął mnie, stając za moimi plecami. Poczułem jego wargi na swojej szyi. Nie, tylko nie to… Błagam… - Co chciałbyś dziś porobić?

            Co za idiotyczne pytanie?! Oczywiście, że pobawić się w strusia! Przyniosę sobie wiadro z piaskiem i schowam w nim głowę, cholera!

            - Może obejrzymy jakiś film? – zaproponowałem wreszcie. W końcu lepsze to, niż po tym wszystkim iść z nim do łóżka. Byłbym tak przerażony, że pewnie nawet by mi nie stanął. Co jeśli w jakiś sposób się zorientuje? A jeśli mam jakieś znaczące zadrapanie, otarcie albo – broń Boże! – malinkę?! Tom ma ich mnóstwo, uh…

            - W porządku, więc wybierz coś, a ja zrobię popcornu – stwierdził, po czym odsunął się ode mnie. Uff, może jakoś to przeżyję.

            Od tamtego czasu atmosfera w mieszkaniu była jeszcze gorsza do zniesienia, głównie dlatego, że chociaż Bill przestał chować się po kątach, a Andreas na mnie warczeć, to czarnowłosy starał się za wszelką cenę ignorować moją obecność, a gdy już nie miał innego wyjścia, jak na mnie spojrzeć, byłem przekonany, że to, co widzę w jego oczach to czysta żałość. Cholera, on naprawdę żałował i traktował mnie teraz jak robaka. Przesiadywał całymi dniami w salonie przed telewizorem i nie ruszał się stamtąd do późnych godzin nocnych. Niby domyślałem się, czym był to spowodowane, ale drażniło mnie to okropnie. Próbowałem z nim rozmawiać, ale bezczelnie odmawiał współpracy. Jedyny plus to, że platynowy chłopiec jakimś cudem jeszcze się nie zorientował…

            - Wiesz, cieszę się, że wam już przeszło – stwierdził któregoś dnia. Akurat miałem wychodzić, gdy mnie zaczepił. Spojrzałem na niego dziwnie. Przeszło nam? Przecież piekło dopiero się zaczęło! Po prostu jesteś ślepy jak kret i nie widzisz albo nie chcesz widzieć! Grrr.

            - Ta, ja też – mruknąłem cicho, zerkając w stronę drzwi łazienkowych, za którymi bunkrował się Bill.

            - Będziesz na kolacji? – zapytał jeszcze Andreas, zanim wyszedłem. Skrzywiłem się. Jeszcze co?

            - Nie, raczej nie – rzuciłem, po czym zamknąłem za sobą drzwi mieszkania. Musiałem opuścić ten dom wariatów jak najprędzej, zanim komuś stanie się krzywda. Na ten przykład, zanim po raz kolejny uderzę głową w ścianę, usiłując nie myśleć o tej fajtłapie, która namieszała mi w głowie.

            Przez drzwi łazienki słyszałem rozmowę mojego chłopaka z… jakby nie patrzeć „kochankiem” i aż się skrzywiłem. Co za hipokryzja… Jakim cudem Andreas nic jeszcze nie zauważył? Nie docierało to do mnie. Szczególnie, że od tamtego czasu nie dałem mu się nawet ruszyć! Może kilka razy udało mu się skraść mi jakiegoś całusa, ale jak dla niego to i tak był celibat. Niemniej, gdy tylko usłyszałem zamykające się drzwi mieszkania, wylazłem ze swojego ukrycia. Cholerny, Tom! Nie wiem dlaczego, ale za każdym razem, kiedy wychodził, bałem się, że się wyniesie. Rozumiecie to? BAŁEM SIĘ! Powinienem mieć to przecież daleko w poważaniu! I wcale nie pomagała mi wymówka, że platynowemu będzie przykro, że jego najlepszy kumpel się od niego oddalił. W końcu coś wiedział, prawda? A skoro wiedział, na pewno nie był z tego faktu zadowolony.

            Biedny ja.

            - Em… gdzie on? – mruknąłem z nieco nietęgą miną. Pytałem o to chyba za każdym razem, gdy wychodził. Chłopak spojrzał na mnie dziwnie i wzruszył ramionami.

            - Nie prowadzę kroniki jego życia – rzucił złośliwie i tym razem ja powtórzyłem jego gest. Cholera. Mogłem wyjść wcześniej, widziałbym przynajmniej, czy wynosił ze sobą jakieś rzeczy. Przecież nie zapytam Andreasa! Podejście do okna też byłoby teraz nico podejrzane. W końcu nie zrobiłem nic. Poszedłem do kuchni pomóc chłopakowi w robieniu kolacji.

            Tom nie wrócił na noc. Właściwie nie powinienem się tym przejmować. Często to robił. Wychodził ze znajomymi na jakieś imprezy i pokazywał się nad ranem, zapewne tuż po tym, jak uciekł z łóżka jakiejś panienki. Nie, żeby ten fakt mnie denerwował. Nie, no wcale! Nic a nic! Cholerny erotoman…

            Ale rano też nie wrócił. Nie odezwał się też popołudniu, ani kolejnego dnia, a ja nie miałem nawet jego numeru! Andreas w ogóle się tym nie przejął. Po co, prawda? Problem z głowy, pff. Egoista. Na trzeci dzień dopiero zapytał, czy przypadkiem go nie widziałem, a siedziałem całymi dniami w domu, chcąc się przekonać, czy nie zaglądał tu choćby na chwilę – gdyby się okazało, że po prostu nas unika, chyba bym go wykastrował… Oczywiście dredziarza nie było i wtedy dowiedziałem się, że telefonów też nie odbiera. Miałem chęć go zabić… Jak on mógł mnie tak zostawić na pastwę platynowego? Ile razy mam mu mówić, że boli mnie głowa albo źle się czuję? Ten człowiek od urodzenia był niewyżyty, a taki celibat mu nie służył. Ostatnio zrobił się nerwowy.

            - Na pewno nic nie wiesz? – zapytał wreszcie, gdy zamyśliłem się podczas rozmowy. Rzecz jasna usłyszałem tylko to pytanie. Spojrzałem na niego nieprzytomnie i naprawdę cieszyłem się, że nie jest żadnym mutantem, a w jego oczach nie ma laserów. Serum prawdy też by mnie zabiło, więc w sumie i tak wolałbym szybką śmierć… Pokręciłem przecząco głową. – Coś jest nie w porządku. Nie mówił mi, że wybiera się gdzieś na dłużej. – Wzruszyłem ramionami. – Bill!

            - C-co? – wydusiłem przerażony, gdy mnie szturchnął.

            - Gadaj, ale tu już. Ty coś wiesz, jestem pewien!

            - Nie wiem! Nie mówił mi, przecież niewiele rozmawiamy! – wyrzuciłem z siebie, starając się unikać myślenia o przeklętej kuchni.

            - Coś się stało, tak? – zapytał, a mi serce stanęło w miejscu. O, matko. Wie? Ale skąd?! Czy ten debil znów mu się wygadał?! No, zabiję go! Zamorduję, niech tylko wróci do mieszkania! – Przecież widzę, że chodzisz jak struty, gadaj!

            - A-ale to nie tak! – wyrwałem wreszcie i miałem ochotę palnąć się w łeb. Bill, zamknij się. Ani słowa więcej, bo zaraz sam się wygadasz! Nie wolno się przyznać. Nie wolno!

            - Co nie tak? – zapytał, jednak w tej samej chwili zadzwonił jego telefon, a ja odetchnąłem z ulgą, gdy odbierał połączenie. Uf… pora na ewakuację! Już zdążyłem zbliżyć się do drzwi pokoju platynowego, gdy dotarło do mnie, do kogo zwraca się przez telefon. – Co? Tom, mów wolniej. Skąd mam cię odebrać?… Aha, dobra. Jadę.

            Stanąłem jak wryty i obserwowałem, jak mój chłopak krząta się niespokojnie, szukając kluczyków od samochodu. Były w jego pokoju, właściwie powinienem go o tym uświadomić, ale najpierw… No, musiałem wiedzieć!

            - Co jest? – zapytałem wreszcie.

            - Tom jest w szpitalu, muszę po niego pojechać.

            Boże, Boże, Boże, nie! W mojej głowie pojawiło się tysiąc przerażających wizji Toma podłączonego do  jakiejś skomplikowanej aparatury. Całego w gipsie, szwach, sińcach i bladego jak ściana. Co mogło mu się stać?!

            Nie myślcie, że mogłem tak stać jak debil i patrzeć, jak Andreas wychodzi. O, nie. Nie dałem żadną siłą zmusić się do pozostania w mieszkaniu. Musiałem go zobaczyć, to chyba oczywiste? No… właściwie nie bardzo. Przynajmniej dla platynowego. W końcu to był jego przyjaciel, a ja byłem tylko lokatorem na gapę, ale chciałem go zobaczyć i koniec! Wypchnąłem go za drzwi i zamknąłem je za nami.

Nosiło mnie w tym aucie i musiałem mocno zagryzać wargi, żeby nie pozwolić sobie go poganiać. Ale jak można stać na żółtym świetle, kiedy nic nie jechało?! WIĘC MÓGŁBY RUSZYĆ TĘ CHOLERNĄ DUPĘ I DOJECHAĆ WRESZCIE NA MIEJSCE! Wciąż przecież nie wiedziałem, co się stało. Miał wypadek? Ktoś go napadł? A może po prostu zachlał mordę i miał jakieś płukanie żołądka?

Nie wiem, czy ucieszyłem się, czy zawiodłem, widząc dredziarza siedzącego na korytarzu. Nie miał na sobie szpitalnej piżamki, żadnych siniaków, gipsu… Nawet nie był brudny, czy zmęczony. Po prostu siedział tam sobie i patrzył przed siebie. Czyżby już wyzdrowiał?

            - Co się stało? – jako pierwszy odezwał się Andreas. Dopiero wtedy znajda spojrzała na nas i najwyraźniej dziwiła się nieco moim widokiem. Aaa, ja się czerwienię, nie patrz! Odwróciłem się. Nie patrz tak. Przestań się gapić, bo powiem to na głos!

            - Em… mieliśmy małą imprezę za miastem – stwierdził z głupią miną. – Wiesz, kilka urodzin pod rząd i stwierdziliśmy… No, w każdym razie kumpel wsiadł w MÓJ samochód po pijaku – stwierdził z cichym westchnieniem. – Jest nieprzytomny, ale nic mu nie będzie. Gorzej z moim autem – dodał na koniec, krzywiąc się.

            Kolory odeszły mi z twarzy. Ciężko być mną. Świetnie. Martwiłem się, zrobiłem szopkę przed Andreasem, a on nie ma nawet najmniejszego zadrapania! Zabiję go. Wydrapię mu te cholerne oczyska, którymi tak na mnie patrzy, wtedy przynajmniej moje przejęcie sytuacją nie wyjdzie na marne. Ty… bandyto, ty!

            Poczekaliśmy jeszcze trochę, zanim mój kolega doszedł do siebie i dało się z nim porozmawiać. Oczywiście opieprzyłem go, że mi rozwalił samochód, dupek. Nawet nie wiedziałem, kiedy zabrał mi te kluczyki! Ale krzyczałem tylko trochę, bo nie mogłem się skupić. Od kiedy zobaczyłem na korytarzu białego jak ściana z wyróżniającymi się na tym tle czerwonymi policzkami czarnowłosego, nie mogłem zebrać myśli. To jest dopiero bezczelność. Człowiek wyjeżdża, żeby chlać przez tydzień czasu, dobrze się bawić i zapomnieć, że w jego mieszkaniu czeka pewna zgrabna męska dupa, a ten pojawia się niespodziewanie, chociaż wcale go nie zapraszałem. Po cholerę Andreas go ze sobą zabierał?!

            Ale gdybyście widzieli, jak on wyglądał wtedy w moich oczach, mrr… Znaczy, no. Nieźle. Całkiem smacznie. Oblizywałem się na samą myśl. Mój kumpel chyba uznał to za oznakę głodu i zmęczenia, więc stwierdził, że mogę już spadać. No, to zwinęliśmy się z chłopakami do mieszkania. Przynajmniej ja i Andreas. Kontynuacja imprezy została przełożona na okres, gdy nasz pijany kierowca dojdzie do siebie. No i mieliśmy dojechać na miejsce jakimś autobusem, żeby przypadkiem nikogo znów nie korciło. Moje kochane autko…

            W mieszkaniu wszystko znów wyglądało, jak przed moim wyjazdem. Przynajmniej do czasu, gdy mój przyjaciel rzucił we mnie jakąś szklanką, drąc się na mnie, że nic mu nie powiedziałem, że tak długo mnie nie będzie i jeszcze miałem czelność straszyć go, wzywając do szpitala. Rzecz jasna szkło walało się po całym salonie, nie wspominając o uszkodzeniu telewizora, który wprawdzie dalej działał, ale wyglądał, jakby przetrwał tornado. Oczywiście wszystko za sprawą mojego refleksu, bo dwa razy zdołałem się uchylić. Trzecią szklanką oberwałem w ramię. Czwartą Andreas nie zdążył rzucić, bo czarnowłosy wpadł do mieszkania i porzucając zakupy, złapał go za ręce.

            - Odbiło ci?! Możesz mu coś zrobić! – wykrzyczał, wyrywając mu z rąk szkło. Uh, to były moje ulubione szklanki. Do drinków szczególnie. Platynowemu jednak to jeszcze bardziej się nie spodobało, bo rzucił mu tylko dzikie spojrzenie.

            - I bardzo dobrze! Będzie mógł dotrzymać towarzystwa koledze w szpitalu!

            - Andro, no, daj spokój – rzuciłem, uśmiechając się głupawo. Szkło trzeciej szklanki jakimś cudem się nie rozbiło, więc najwyraźniej nie jestem taki twardy, jak myślałem. Szkoda. Poza tym piekielnie bolało, więc rozglądałem się za jakąś dobrą kryjówką. – Po prostu całkiem zapomniałem ci powiedzieć.

            - Nie odbierałeś telefonu!

            - Byłem pijany? – mruknąłem, próbując go bardziej nie prowokować. Jakiś taki nerwowy się zrobił. Ciekawe dlaczego? Zerknąłem na Billa i zapominając na chwilę o całej sprawie, uniosłem z zastanowieniem jedną brew. Chyba mu nie powiedział?

            - I tak ci się należy, draniu. Dobrze o tym wiesz! – wykrzyczał, zaciskając wściekle dłonie w pięści. Tak, jasne. Wiem, że poradziłbym sobie z tym chucherkiem bez problemów, ale z doświadczenia wiem, że platynowy chłopiec mocno się rzuca, a nie chciałem mu przypadkiem zrobić krzywdy (w przeciwieństwie do niego), więc wolałem trzymać się na dystans. Niemniej spojrzałem zaskoczony na Billa, który zdawał się zdrętwieć na jego słowa. No, mnie też się nie podobały.

            - Że niby za co…? – zapytałem ostrożnie. To chyba był odpowiedni moment, żeby zacząć wycofywać się w stronę mojej sypialni. Już widziałem w wyobraźni nożyce ogrodowe w jego rękach. Bez względu na to, skąd by je wziął, miałem wrażenie, że nie byłbym w stanie go skutecznie powstrzymać. Cholera. – Andreas, uspokój się. Ponosi cię, naprawdę.

            - Jakoś nie mam zamiaru i wiesz, co? Coraz częściej myślę, że nie powinniśmy dłużej razem mieszkać – oznajmił, po czym ciągnąc za sobą czarnowłosego, udał się do swojego pokoju. Zdążyłem tylko zobaczyć zaskoczenie na twarzy Billa. Sam musiałem mieć równie nieciekawą minę. Oj, to stanowczo nie podążało w odpowiednim kierunku. Najgorsza jednak i tak była nieświadomość, za co jest na mnie tak cięty. Tego, że nie chodziło tylko o moją kilkudniową nieobecność, byłem bardziej pewny niż tego, żem Tom Kaulitz i pieprzyłem w kuchni jego chłopaka. Pozostawało pytanie, czy faktycznie się kapnął?

            Nie wiem, który z naszej trójki był najbardziej zaskoczony słowami mojego chłopaka, ale kiedy patrzyłem na niego wielkimi oczyma, gdy zaciągnął mnie za sobą do pokoju, jego mina sama mówiła, że nie jest w stanie uwierzyć w to, co powiedział. Przez chwilę chciałem obrócić całą sytuację w żart, bo atmosfera zrobiła się już chyba gęstsza od smoły i ledwie mogłem się ruszać pod jej naporem. Potem jednak zobaczyłem, jak Andreas zaciska dłonie w pięści i coś błyszczy mu się na policzku, a to naprawdę już nie mieściło mi się w głowie. Nie spodziewałem się, że ludzie tacy jak on potrafią płakać. Wcale nie twierdzę, że jest on złym człowiekiem, ale akurat u platynowego wściekłość zwykle objawiała się destrukcją, a nie użalaniem się nad sobą. A on… po prostu płakał.

            - Hej, w porządku? – zapytałem ostrożnie, siadając blisko niego na łóżku.

            - Nie, Bill. Nie jest w porządku. Jak mogłoby być w porządku, skoro prawie wyrzuciłem z mieszkania swojego najlepszego przyjaciela?! – rzucił wściekle w moim kierunku. Aż odsunąłem się od niego mimowolnie. Kurczaczek, to nie wyglądało dobrze. Najgorsze było to, że sam nie miałem pojęcia, co konkretnie Andreas ma przeciw Tomowi i nie byłem w stanie nic z tym zrobić. Wiedziałem tylko, co powinien, ale z drugiej strony z tego on raczej nie mógł zdawać sobie sprawy. Siedziałem więc obok zmieszany, tylko przyglądając mu się ostrożnie.

            - Może po prostu porozmawiajcie? Nie wiem, o co chodzi, ale… - urwałem, widząc jego wściekłe spojrzenie. Ojć, chyba jednak przegiąłem z udawaniem durnia. Wyprostował się i miałem wrażenie, że zaraz przebije mnie włócznią, która wypadnie z jego oczu. Matko, on naprawdę był na mnie wściekły. A może… może to tylko żal? Ej, nie… To chyba wolałem, żeby chciał mnie zabić. Nie zniósłbym tego, gdyby przez mnie cierpiał. – Andro… to… rozumiesz, nic takiego… Oh, co mam ci powiedzieć? – wydusiłem z siebie wreszcie, czując już niemal jak gruby sznur wiszący przy suficie owija mi się wokół szyi. Nic tylko czekać, aż ktoś wykopie spode mnie krzesełko.

            - Już po fakcie, prawda? – zapytał po chwili, a mnie w tamtej chwili przydałaby się karetka albo przynajmniej ktoś znający się na pierwszej pomocy. Jeśli nie dostałem zawału, to mój facet i tak zaraz mnie skrzywdzi. Za co? Za jakie grzechy? Już więcej go nie zdradzę, przysięgam! – Powiedział ci – rzucił znowu, a ja zdębiałem. – Wiedziałem, że wreszcie się dowiesz. I co? Teraz… teraz będziesz się o niego martwił i traktował go jak jajko, bo przechodzi ciężki okres, tak? To nie w porządku, Bill. Naprawdę nie w porządku.

            Ale wiecie? Tak naprawdę to nie miałem pojęcia, o czym on mówi. Powiedział mi? Pewnie Tom, ale co takiego? Wpatrywałem się w platynowego, jakby co najmniej obwieścił mi właśnie nadejście mesjasza, szukając w  pamięci, o czym to ostatnio rozmawiałem z dredziarzem. Ach, tak. Ostatnio, zanim TO się stało, przyznał mi się, że zaczęli mu się podobać faceci. A właściwie to jeden, ja. Przełknąłem nerwowo ślinę.

            - No… jakby… - dukałem nieskładnie. Zastanawiałem się, czy przypadkiem nie kopię w ten sposób grobu Tomowi, ale co miałem teraz zrobić? Andro i tak już wiedział. – Wiem, że mu się podobam… - wyrzuciłem z siebie z prędkością światła. I ani trochę wolnej, przysięgam, że sam nie zrozumiałbym z tego ani słowa!

            - Tak, jasne. I teraz przez to, że ten kretyn się w tobie podkochuje, nawet nie pozwalasz mi się tknąć. To ma być fair? Niby dla kogo? Dla niego, bo będzie zazdrosny?! A nikt nie pomyśli, co ja czuję? Nie dość, że na mnie nigdy nie raczył nawet spojrzeć w ten sposób, to jeszcze mam przez niego przechodzić celibat? Nie zgadzam się na to, Bill. To się zmieni albo Tom będzie musiał się wyprowadzić.

            Patrzyłem na niego z niedowierzaniem. Tia, więc to jednak tutaj go boli. Tylko jakie, do cholery ciasnej, „podkochuje się”?! Dobra, pieprzyliśmy się jak dzikie króliki, ale to jeszcze o niczym nie świadczy, prawda?…

            Szczególnie to, że jestem JEDYNYM facetem, który mu się podoba.

            Ale to nie mogła być prawda. W żadnym wypadku. Tom nic takiego nie powiedział. To, że chciał mnie pożreć, nie znaczy, że wiążą się z tym jakiekolwiek głębsze uczucia. Cholera, chyba znów przestałem oddychać. A jeśli? Czy to w ogóle możliwe? Chyba zaraz zemdleję…

            - Bill? Ej? Bill! Bi…!